Redactie Persoonlijke verhalen 22 jun 2018, 12:38

Leestijd: 3 minuten

Benthe’s hersens draaien overuren

Stipt om 13.00 uur wordt er aangebeld. Daar staan Benthe (10) en haar moeder. Na een verlegen handdruk vervolgen we onze weg naar mijn praktijkruimte. Benthe hoeft niets te drinken, want dat heeft ze zelf bij zich. Haar moeder lust wel een kopje koffie en ook zij neemt deze eerste keer plaats aan tafel.

Benthe komt wat betreft rekenen niet goed mee met de rest van de klas. Ze heeft heel veel moeite met de tafels. De meeste kinderen in haar klas roepen na het horen van 5 x 6 zonder pardon “30!” maar bij Benthe blijft het lange tijd stil. “Ik zie dan allemaal groepjes van 5 voor me en ga dat tellen. Als ik dan klaar ben dan is het vaak toch fout omdat ik dan ergens een telfoutje in mijn hoofd heb gemaakt,” legt Benthe mij uit. “Dan draaien jouw hersenen wel overuren zeg, je zult wel moe zijn na een rekenles!” zeg ik en Benthe knikt waarbij ze me non verbaal duidelijk maakt: ‘Tuurlijk ben ik moe na rekenles, da’s toch normaal?!’

Dit is een duidelijk gevalletje ‘automatiseringsprobleem’ en daar weet ik wel raad mee! We beginnen daarom bij het begin: leren automatiseren en op een goede en eenduidige manier leren cijferen; in mijn ogen de basis die je leven in de rekenwereld een stuk makkelijker maakt!

Veel kinderen met een automatiseringsprobleem zien allerlei dingen voor zich: Benthe ziet groepjes van 5 die ze gaat tellen. Al die getallen belasten haar werkgeheugen enorm en dan slipt er vaak een foutje door. Kinderen zoals Benthe zijn vaak doodop na een rekenles en sommigen worden daar ‘druk’ van, wat weer als storend en ‘ADHD gedrag’ wordt ervaren. Je begrijpt wel wat dit kind dan meekrijgt van de volgende les… juist, vrijwel niets!

Wat veel mensen hier over het hoofd zien, is dat Benthe beschikt over een groot talent, ze kan dingen namelijk heel goed voor zich zien! Dat is nou precies iets waar ik gebruik van maak. Ik ga haar leren om niet de ‘groepjes’ voor zich te zien, maar de som mét het antwoord!

‘Nou Benthe, ik ben blij dat je gekomen bent, want ik kan je helpen. Maar eerst wil ik je vertellen dat we hier niets moeilijks gaan doen.’
Benthe kijkt me aan alsof ze water ziet branden en zegt: ‘Dat vind jij, maar jij kan al rekenen!’ Ik beloof het haar plechtig en we gaan aan de slag met de tafel van 3. Binnen tien minuten zitten de sommetjes van de tafel van 3 in haar hoofd en kan ze deze al vrij vlot uitrekenen!

‘Zie je wel, zo moeilijk is het toch niet?’ zeg ik en Benthe kijkt me vol ongeloof aan, net als haar moeder overigens.
‘Je doet het zelf hoor Benthe, niet ik!’ en Benthe begint gelukkig al een beetje te glimmen.

Ze lijkt er zo waar lol in te hebben.