Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 11 apr 2025, 13:03

Leestijd: 7 minuten

Jongeren dreigden zijn vingers af te snijden – Wat Snapchat deed met Karin Lagraauws (52) zoon

Karin Lagraauw (52) werkt als systemisch coach en trainer jeugd met jongeren en volwassenen en is moeder van haar 16-jarige zoon. Naar aanleiding van de Netflix-serie Adolescence die op dit moment viral gaat, postte ze haar persoonlijke ervaring met wat Snapchat met jongeren en hun gezin kan doen. “Toen ik op ‘verzenden’ drukte, trilden mijn vingers. Maar ik voelde: ik moet dit nu delen.”

Wat begon als online jaloezie en geroddel, escaleerde tot bedreigingen via Snapchat. Karin omschrijft social media als een groot zwart gat met een enorme zuigkracht waarin geen kind veilig is zonder begeleiding. In dit openhartige interview deelt ze hoe zij en haar gezin door deze storm kwamen, wat ze leerden en waarom het zo belangrijk is dat we als ouders wél kijken, luisteren en handelen.

Wanneer merkte je dat er iets niet klopte?

“In het begin ging het heel geleidelijk. Ik zag het aan zijn gedrag, dus ik vroeg er wel naar. Onze zoon reageerde dan: ‘Ah, een beetje gezeur, gaat wel weer over.’ Bovendien was hij toen vijftien jaar, tieners doen soms onhandige dingen, maar ik hoef niet alles te weten. Als tiener wilde je zelf ook niet dat je ouders alles van je wisten. Geen directe alarmbellen dus. Tot die ene zaterdagmiddag – hij stormde naar beneden: ‘Mam, ze lopen om de straat heen. Ze willen me in elkaar slaan.’”

Wat gebeurde er toen?

“Hij liet me zien wat er op Snapchat gebeurde. Meestal houdt hij zijn telefoon privé, wat ik alleen maar gezond vind. Maar nu zei hij: ‘Kijk maar mee.’ Toen wist ik: dit is serieus. De locatie van de groep konden we zien, dat was inderdaad rondom de straat waar we wonen. Mijn eerste reactie was mijn jas pakken en erheen gaan. Maar hij hield me tegen: ‘Nee, dat maakt het erger.’ Dat moment… dat ik naar hem luisterde en rustig bleef, dat is onze redding geweest.”

Waarom heb je niet meteen de politie gebeld?

“Ik zag de paniek in zijn ogen toen ik vroeg of ik de politie moest bellen. Hij wilde dat niet. En ik begreep hem. Jongeren worden vaak niet serieus genomen, ook niet door de politie. Er is vaak een hiërarchische toon die averechts werkt. Dus ik belde de ouders van degene die het hele gebeuren in werking had gesteld. Niet vanuit woede, maar vanuit verbinding. Ze zaten hier aan tafel, trillend. Ze hadden geen idee wat hun kind allemaal deed online.”

Wat maakt dit zo ingewikkeld voor ouders?

“Snapchat is een zwart gat. Je ziet niks als ouder, en kinderen weten zelf vaak ook niet wat de impact is van wat ze doen of delen. De hersenen van pubers zijn nog zo in ontwikkeling – ze zijn enorm gevoelig voor invloed van anderen en groepsdruk. En het gaat zó snel. Dat is wat ik bedoel met dat zwarte gat en die zuigkracht. Binnen een uur was er weer iets gepost dat compleet tegen de afspraken met de ouders en hun kind in ging. Onze zoons Snapchat ontplofte. Er werden teams gevormd, nog meer roddels verspreid. Ik vergelijk zo’n social media app met een verfdoos in een vaas water. Doe je één kleurtje in het water, dan is het heel mooi, maar hoe meer kleuren erbij komen, hoe donkerder en viezer het water wordt.”

Hoe ging dit verder?

“We hebben hem op het hart gedrukt om niet te reageren op de roddels die rondgingen, omdat dit het alleen maar erger zou maken. We begrepen dat dit heel moeilijk was voor hem. Op een middag stond hij trillend voor me. Jongeren waren op hem afgekomen na schooltijd, met een mes. Ze dreigden zijn vingers af te snijden. Een vriend van onze zoon die erbij was zei later: ‘Ik ben nog nooit zó bang geweest.’ Hij was toen degene die ervoor heeft gezorgd dat het niet escaleerde.”

Hoe gingen jullie daarmee om als gezin?

“We zijn in gesprek gegaan met onze zoon en vroegen of hij nog alleen naar school wilde fietsen. Dat wilde hij liever niet en dat snapten we. Hij voelde zich nergens meer veilig. We namen het serieus en brachten en haalden hem elke dag naar en van school met de auto. En steeds opnieuw: luisteren. Niet over zijn hoofd beslissen, maar met hem. Als ouder wil je handelen, ingrijpen. Maar je moet ook naast je kind staan. Alleen dan voelt hij zich veilig genoeg om naar je toe te komen. Onze zoon wilde niet dat ik school inlichtte, omdat hij zich er niet veilig voelde. Docenten luisteren niet echt, zei hij. Ook daarin namen we hem serieus, dus we hielden onze mond.”

En hier bleef het niet bij…

“Op een gegeven moment was ik een paar dagen weg voor mijn werk. Mijn man zou onze zoon brengen en halen en de vader van een vriend van hem zou ook een oogje in het zeil houden. Zo kon ik ook even tot rust komen. Tot ik aan het einde van mijn werkdag allemaal gemiste oproepen en appjes op mijn telefoon zag. Een grote groep jongeren van rond de twintig jaar had zich voor school verzameld. Onze zoon was nog in de school en kreeg een berichtje van een vriend dat hij daar moest blijven, omdat die groep er voor hem stond. Zijn vriend sloeg alarm en de politie was snel ter plaatse.”

Hoe ervaarden jullie als ouders dit?

“Dat weekend ging onze zoon naar vrienden in een andere stad, dat gaf hem rust. Tot overmaat van ramp scheurde mijn man zijn achillespees en zaten wij op de eerste hulp. Ik moest dus verder alles regelen, maar ik kon eigenlijk niet meer. Het was heel erg veel. Omdat de bedreigingen maar door bleven gaan en het zo heftig werd, heb ik wel tegen onze zoon gezegd dat ik iemand op school moest spreken hierover. Hij vond dat niet fijn, maar snapte wel dat het moest gebeuren voor zijn eigen veiligheid. Het bleek totaal niet zichtbaar te zijn in school, wat ook komt omdat de kinderen zich niet veilig genoeg voelen om op een docent of vertrouwenspersoon af te stappen.”

Wanneer begon de rust terug te keren?

“Onze zoon ging drie weken stage lopen, in een andere stad. Hij fietste elke dag drie kwartier daarheen, het werd lente en degenen op die werkplek begrepen hem. Hij bloeide helemaal op. We hadden hem in tijden niet zó blij gezien. In die drie weken is alles heel rustig geworden. Na de stage zei hij: ‘Ik wil niet meer terug naar school.’ En ergens begreep ik dat. Maar na de vakantie, toen school net weer begonnen was, stormde hij ineens weer de trap af. ‘Mam, ik heb goed nieuws!’”

De waarheid kwam boven. Iedereen had door wat er echt was gebeurd. Degene die dit was gestart, viel door de mand. De jongeren die onze zoon bedreigd hadden, kwamen excuses aanbieden. ‘Sorry, we zaten fout. Laat het weten als je ons nodig hebt’, zeiden ze.”

Waarom vind je het belangrijk om jullie verhaal te delen?

“Omdat er geen dader en slachtoffer meer zijn. Alleen jongeren in de knel. En ouders die geen idee hebben. Wat wij als gezin hebben gedaan – rustig blijven, luisteren, grenzen stellen, samenwerken – dát is wat ons erdoorheen heeft gesleept. Als ik het niet had gedeeld, was het ons verhaal gebleven. Nu zie ik: dit is ook voor andere ouders. En kinderen.”

Wat wil je ouders meegeven die dit lezen?

“Blijf in verbinding. Ook als het moeilijk is. Als je kind niks vertelt, kijk dan naar gedrag. En neem signalen serieus. We hoeven niet alles te weten, maar we mogen er wél zijn. Emotioneel beschikbaar en aanwezig zijn is zo belangrijk. En soms moet je, hoe moeilijk ook, op je handen zitten – om samen een veilige weg terug uit het donker te vinden”, aldus Karin.

Is het verhaal van Karin herkenbaar voor jou? Ze vindt het fijn om ervaringen te delen via Instagram en LinkedIn.

3 dingen die je als ouder over Snapchat moet weten