Ruth Oei Opvoeden 6 mei 2020, 07:30

Leestijd: 4 minuten

Anoniem: ‘Ik vind mijn ene kind leuker dan mijn andere kind: maakt mij dat een slechte moeder?’

‘Ik durf het aan niemand te vertellen, ik schaam me er enorm voor. Maar de anonimiteit van een toetsenbord zorgt ervoor dat ik -met het schaamrood op de wangen- durf toe te geven dat ik mijn zoon leuker vind dan mijn dochter.

Ik weet dat veel moeders over mij heen zullen vallen ‘want elk kind is uniek en speciaal op zijn eigen manier’. ‘Je houdt van al je kinderen evenveel’, in hoeveel tijdschriften ik dat heb gelezen, is inmiddels ook ontelbaar. Maar hoe ik mijn best ook doe en de afgelopen jaren ook echt heb gedaan, ik heb meer met mijn zoon dan met mijn dochter.

Met pijn in mijn hart moet ik bekennen dat ik mijn zoon een leuker kind vind dan mijn dochter

Mijn zoon is bijna zestien, mijn dochter is dertien jaar oud. Mijn zoon is altijd al een aardige en leuke jongen in de omgang geweest, mijn dochter was als klein meisje al wat krengig en geniepig. Speelgoed afpakken, stiekem andere kinderen knijpen als ze dacht dat niemand het zag, altijd klikken maar wel de onschuld zelve uithangen als zij iets had gedaan wat niet mocht. En als peuter en kleuter gaf ik haar leeftijd en het feit dat ze de jongste was daarvan de schuld.

Elk kind is anders en ik heb ook nooit in the heat of the moment dingen geroepen als ‘was je maar meer zoals je broer’ of ‘je broer zou dat nooit doen’. En nog steeds zeg ik dat niet, maar ik denk het wel. En mijn grootste angst is dat mijn dochter het op een gegeven moment doorkrijgt. Juist daarom ben ik soms onnodig streng tegen mijn zoon, om de boel in evenwicht te brengen.

De karakterverschillen tussen mijn twee kids nemen over de jaren alleen maar toe

Mijn dochter al sinds haar elfde enorm aan het puberen. Goed, misschien was ik wat verwend omdat mijn zoon minder explosief en pittig was tijdens de puberteit. Maar dit was wel van een heel ander kaliber. Speelgoed afpakken maakte plaats voor snoep stelen bij de supermarkt, stiekem andere kinderen knijpen werd nu meisjes slaan uit de lagere klassen. En af en toe jokken wat elk kind doet, werd nu glashard liegen. Zonder ook maar en keer te knipperen met haar ogen.

Ook voor dit gedrag had ik in eerste instantie een plausibele verklaring gevonden – we verhuisden toen ze tien was en moest daardoor naar een nieuwe school. Dat heeft een groot effect op kinderen. Het  was dus heel goed mogelijk dat haar onhandelbare gedrag een reactie daarop was. Maar ik merkte wel dat ik het moeilijker vond om het positieve in haar karakter te vinden. Ze liet het ook zo weinig zien. In plaats daarvan draaide alles bij ons thuis om haar nukken en woede-aanvallen.

Hoe ik mijn best ook doe, waarom hou ik toch die voorkeur voor mijn zoon?

We zijn inmiddels alweer een fase verder. Weglopen, roken, spijbelen, jongens en blowen, ze passeren dagelijks de revue en ze is pas dertien. Ook dit plaats ik zoveel mogelijk onder de noemer ‘typische puber’, maar ik merk steeds vaker dat ik dat zeg om voor mezelf maar niet de waarheid te hoeven erkennen. Namelijk dat ik mijn dochter gewoonweg niet zo’n leuk meisje vind. Ik herken ook niets van mezelf in haar karakter, ik kan sowieso veel van haar eigenschappen en gedragsproblemen niet plaatsen.

Maar dus wel met mijn zoon. Hij is behulpzaam, leuk gezelschap en toont respect naar zowel mij als de leraren op school. Natuurlijk, hij kan ook chagrijnig zijn of boos worden als hij iets niet mag, maar zijn hart zit op de goede plek. En ik hoop echt dat voor het hart van mijn dochter hetzelfde geldt en dat dit alleen ietwat is verschoven. En dat te zijner tijd ook haar hart op de goede plek eindigt. Dat ik over een tijdje kan zeggen ‘ik hou van allebei mijn kinderen evenveel’, zoals ik dat in al die tijdschriften heb gelezen.’

Meer anonieme verhalen

• Waarom mijn puber seks mag hebben in ons huis
• Emotioneel vreemdgaan: 3 manieren waarop dit kan gebeuren
• Anoniem: ‘Mijn vader heeft een affaire en mijn moeder heeft geen idee. Vertel ik haar iets – of niets?’