Sophie Nortier Persoonlijke verhalen 14 mrt 2021, 06:01

Leestijd: 3 minuten

Anoniem: ‘Ik heb mijn kinderen stiekem laten inenten, tegen de wens van hun vader in’

Samen opvoeden, het blijft een ding. Vooral wanneer je allebei een totaal ander beeld hebt over belangrijke onderwerpen. Hoe los je die meningsverschillen dan het beste op?

Deze moeder kwam er niet uit met haar man en hakte zelf een knoop door. Was dit de beste keuze?

Andere types

‘Mijn man en ik zijn andere types. Daar is niks mis mee. We hebben het altijd juist heel interessant aan elkaar gevonden. Toen we elkaar elf jaar geleden leerden kennen konden we de diepste discussies voeren die soms uitmondde in een ruzie en soms voor nieuwe inzichten zorgden. Die ruzies waren op zich niet noemenswaardig, omdat het nooit over echt belangrijke zaken in het leven ging. Althans, niet in óns leven.

Toen we kinderen kregen wist ik wel dat we van tijd tot tijd zouden moeten strijden om bepaalde normen en waarden. Maar ik vind dat het voor kinderen juist heel goed is om verschillende standpunten en visies mee te krijgen. Zo kunnen ze leren hun eigen keuzes te maken in het leven, in plaats van dat ze iets wordt opgelegd.

We botsten op voorhand wel eens over de hoeveelheid schermtijd die we oké vonden of welk eten nou wel of niet gezond is. Maar daar valt mee te werken. Het was pas toen onze eerste net was geboren en we de oproep kregen om naar het consultatiebureau te gaan voor de inentingen, dat ik erachter kwam dat we hier nog wel eens echte problemen over konden krijgen.’

Anoniem: ‘Mijn 18-jarige dochter heeft een baby, maar de zorg komt op mij neer.’

De keuze al dan niet te vaccineren

‘In mijn belevenis was er niet echt een keuze te maken. Je krijgt die oproep en je gaat gewoon. Er zijn zo ontzettend veel deskundigen die zich over dit probleem hebben gebogen. Zij zijn tot de conclusie gekomen dat inenten de beste manier is om grote uitbraken van ernstige ziekten te voorkomen, dus wat mij betreft gingen we daarin mee.

Wij zijn zelf ook gewoon ingeënt toen we klein waren en ook wij zijn daar helemaal oké uitgekomen, dus waarom zou dat anders zijn voor onze kinderen?

Mijn man was het daar echter niet mee eens. En niet een klein beetje, maar echt totaal niet. Hij vond dat we onze kinderen niet zomaar blind moesten laten volspuiten met virussen en bacteriën waarvan we geen idee hadden.

Hij wilde zijn kind absoluut niet blootstellen aan dit soort schadelijke stoffen. En was met geen enkele mogelijkheid mijn kant op te bewegen. Hij hield zijn poot stijf en ik kon niks anders dan toegeven. Want wanneer het eenmaal is gebeurd, kun je het niet meer omdraaien.’

Anoniem: ‘Ik vind mijn ene kind leuker dan mijn andere kind: maakt mij dat een slechte moeder?’

Mijn eigen gevoel

‘Maar het bleef me niet lekker zitten. Ik zag het al gebeuren dat ik bij elke snotneus of vlekjesziekte bang zou zijn voor een levensbedreigende situatie. Die kleine ging al vanaf baby af aan naar de opvang, dus ik voorzag veel van dit soort angsten.

Uiteindelijk heb ik op mijn eigen gevoel vertrouwd en heb ik ons zoontje toch laten inenten tijdens de afspraak op het consultatiebureau. Ik durfde het niet tegen mijn man te zeggen, omdat ik als de dood was voor zijn reactie. Ook de daaropvolgende oproepen ben ik gegaan en heb ik hem de prikjes laten krijgen.

Toen ons dochtertje werd geboren besloot ik de discussie niet nogmaals op te laten laaien en trok ik weer mijn eigen plan. Ik weet dat het vreselijk naar is tegenover mijn man en dat ik zijn vertrouwen schaad en onze relatie op het spel zet, maar ik wil gewoon het beste voor mijn kinderen.

Toen vorig jaar het nieuws kwam dat er op een opvang in de buurt mazelen was geconstateerd, wist ik zeker dat ik de juiste keuze had gemaakt. Ik had het mezelf nooit kunnen vergeven als ik mijn kinderen aan zo’n groot risico had blootgesteld.

Nog steeds twijfel ik of ik het hem moet vertellen voordat hij er zelf achterkomt. Maar ik zou niet weten hoe ik dat moet aanpakken.’

Ilona: ‘Ik las in het dagboek van mijn dochter dat ze is ontmaagd’