Ruth Oei Opvoeden 2 jun 2022, 06:55

Leestijd: 4 minuten

Amanda’s dochter heeft een ‘fout’ vriendje: ‘Van de oude Sanne is niets meer over’

Wanneer je denkt aan een fout vriendje, komen misschien de standaard kenmerken bij je naar boven. Tattoos, piercings, school niet afgemaakt, blowen, drinken, crimineel circuit, noem maar op. Het nieuwe vriendje van Amanda’s* dochter heeft geen enkele van bovenstaande kenmerken. Sterker nog, hij studeert, haalt goede cijfers, komt uit een nette familie, is beleefd en heeft geen schulden. “En toch is hij wat ik als moeder versta onder een ‘fout vriendje’”, vertelt ze aan J/M Ouders.

“De eerste keer dat ze vertelde over haar nieuwe liefde, was voor mij als moeder zo leuk en zelfs aandoenlijk om te zien. De twinkeling in haar ogen, continu appen, bellen en nog meer appen en wat betreft gespreksonderwerpen, bleek ‘Rob’ in elk thema terug te keren. Wat was ze gelukkig en daardoor ik als moeder ook.

Fout vriendje

Een paar weken na het begin van hun relatie nam ze Rob voor het eerst mee naar huis. Ik had extra mijn best gedaan op het eten en haar jongere broertjes op het hart gedrukt geen stomme grapjes of gênante anekdotes over Sanne te vertellen. Je kent het wel, je wil je best doen, niets eens zozeer voor het nieuwe vriendje, maar meer nog voor je dochter. Maar ken je ook dat onprettige onderbuikgevoel dat je soms heel onverwacht overvalt wanneer je iemand voor het eerst ontmoet?

Het voelde niet goed

Rob was beleefd, zag er goed uit, was pienter en had keurig een bos bloemen meegenomen. Hij praatte leuk mee aan tafel en stelde ook vragen aan ons, je zou eerder denken aan de ideale schoonzoon dan een ‘fout vriendje’. Maar het viel mij toen al op dat hij haar afkapte als ze iets wilde zeggen. Hoe hij haar mening of visie wegwuifde als ‘wat weet jij daar nou van’. Maar alles verhuld met een grote glimlach en een knipoog. ‘Het zullen wel de zenuwen zijn geweest en ik ben als moeder vast veel te gevoelig’, hield ik mezelf voor.

Maar die fase ben ik dus voorbij. Ik ben niet té gevoelig en Rob had géén last van zenuwen. Want mijn dochter is veranderd van een stoere, sterke twintiger in een bang muisje. Ze is veel stiller en onzekerder dan voorheen en alles lijkt te draaien om wat Rob wil. Of om wat Rob níet wil. Het is sowieso moeilijk om haar te pakken te krijgen. En als ik haar aan de telefoon heb en op de achtergrond Rob haar naam hoor roepen, excuseert ze zich direct en hangt op. ‘Ik bel je een andere keer, mam.’

Wat een impact kan (een) liefde hebben…

Inmiddels hebben Rob en Sanne nu bijna een jaar verkering en is van de oude Sanne niets meer over. Afgelopen weekend kwam ze langs, ze stond ineens voor de deur – ik heb nog nooit zó snel thee gezet. Wat was ik blij dat ze er was, alleen. Maar wat leek ze opgejaagd, bang en ze sprak zo … gecontroleerd. Uit automatisme keek ik naar haar armen, of ik blauwe plekken zag. Achteraf schaamde ik me daarvoor. Niet zozeer dat ik naar haar armen kéék, maar vooral dat ik het haar niet durfde te vrágen.’

‘Ze praatte sowieso niet veel, ze vertelde ook weinig en ik dacht op dat moment dat het beste dat ik als moeder kon doen, was er voor haar te zijn. We hebben geknuffeld, ik vertelde luchtige verhalen en zette lekker veel koekjes en chocolade op tafel. En ik zei dat als er iets is, of als ze wilde praten, ik er altijd voor haar ben. Maar ik durfde dus niet te zeggen dat ik twijfels had over Rob. Sterker nog, ik heb zijn naam zo min mogelijk genoemd. Voor mij was het voornaamste dat ze zich op haar gemak voelde.

Wat kun je als moeder wel of beter niet zeggen?

Ik word verscheurd door twijfels. Moet ik ingrijpen, of werkt dat juist averechts? Moet ik mijn zorgen met haar delen, of jaag ik haar dan juist weg? Ik weet dat ze twintig is en meiden van twintig maken hun eigen keuzes – goede en foute keuzes. Mag ik als moeder ingrijpen? Uiteindelijk is en blijft het mijn kleine meisje dat ik wil helpen en beschermen. Of ze nou twee, of twintig is.”

*Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd. De echt naam is bekend bij de redactie.