Valéry de Voijs Persoonlijke verhalen 25 jul 2023, 07:11

Leestijd: 3 minuten

Anouk (42): ‘Mijn adoptiedochter wil mij niet’

Wanneer Anouk (42) en haar partner denken dat ze geen kinderen kan krijgen, besluiten ze om te adopteren. Nu zit haar (adoptie)dochter midden in de puberteit. Iedere puberteit is intens, maar bij Anouk roept het steeds vaker schuldgevoelens op.

“Ik voel me schuldig over de adoptie.”

Mijn meisjesdroom kwam uit

“Negen jaar geleden hebben mijn partner en ik onze dochter geadopteerd. Eerlijk gezegd dachten we toentertijd dat ik geen kinderen kon krijgen, dus onze keuze was snel gemaakt. We verdiepten ons in het adoptieproces en mochten al snel onze dochter in onze armen sluiten. Indra was twee jaar toen we haar vanuit India adopteerden. Later werd ik toch onverwacht zwanger van een tweeling, dus opeens kwam mijn meisjesdroom uit. Ik wilde namelijk altijd een groot gezin hebben. Met z’n allen aan een grote tafel ontbijten; dat liefdevolle plaatje had ik in mijn hoofd.

Dat mijn droom werkelijkheid werd was geweldig, en de eerste jaren leefde ik op een roze wolk. Nu, negen jaar later is het allemaal iets minder rooskleurig dan ik had gehoopt of verwacht. Indra is namelijk van nature heel nieuwsgierig. Ze was bijvoorbeeld nog heel klein toen ze een keertje de kerkklokken hoorde luiden. Ze vroeg of ze mocht gaan kijken waar het geluid vandaan kwam. Ik dacht dat ze naar de tuin zou lopen, dus zei zonder twijfel dat ze mocht gaan. Even later raakte ik in paniek. Ze had het tuinhekje open gekregen en liep al richting het einde van de straat. ‘Ik mocht toch kijken?’ was haar onschuldige antwoord.

Voor mama India

Die nieuwsgierigheid ging al snel over haar achtergrond. Ze was zich ervan bewust dat ze een andere huidskleur had dan de rest van het gezin en stelde allerlei vragen over haar biologische moeder. Ik zorgde er altijd voor dat ik de tijd nam om zo veel mogelijk vragen te beantwoorden. Toch had ik niet overal een antwoord op. Dan schreven we samen brieven. Op de enveloppen schreef ze dan heel groot ‘Voor mama India’. Vervolgens liepen we dan hand in hand om die brieven op de post te doen.

Net zoals ieder kind op een bepaalde leeftijd gaat puberen, zit ook Indra nu volop in de puberteit. Sinds kort zet ze zich enorm af tegen ons en roept dan dingen die hard kunnen aankomen. Ik begrijp natuurlijk heel goed dat het onderdeel is van haar ontwikkeling, en dat deze dingen er bij horen maar dat betekent niet dat het me niet raakt.

Ze kan niet wachten om haar achternaam te veranderen

Ze roept bijvoorbeeld dat ik een loser ben, omdat ik eerst zelf geen kinderen kon krijgen. Ook zegt ze dat haar biologische moeder veel liever is dan ik. Ze zegt dat ik haar nooit had mogen adopteren en dat ze niet kan wachten tot ze oud genoeg is om haar achternaam te veranderen en naar India terug te gaan.

Ook geeft ze mij de schuld van alles wat niet goed gaat in haar leven. Nu is dat bij pubers natuurlijk wel gebruikelijk, maar bij Indra gaat het net een stapje verder. Ze zit bijvoorbeeld op acteerlessen en deed laatst voor de eerste keer auditie. Een blond meisje met blauwe ogen kreeg de rol. Indra was woedend: ‘Ik wou dat ik nooit geadopteerd was,’ riep ze toen.

Hoe zelfverzekerd je als moeder ook kunt zijn; op die momenten voel je je heel klein. Als ik ‘s avonds in bed lig ga ik echt wel twijfelen en voel ik me egoïstisch en schuldig over de adoptie.”

Meer weten over het opvoeden van een adoptiekind? Lees hier lees je over mogelijke uitdagingen en tips. 

Brenda over de adoptie: ‘Je beseft dat na lang wachten een diepe kinderwens in vervulling gaat. Je wordt moeder.’