Famme.nl Persoonlijke verhalen 19 dec 2021, 10:35

Leestijd: 4 minuten

Thea: ‘Ik ben 40+ en wacht nog steeds op de dag dat ik me volwassen ga voelen’

Voor de duidelijkheid: ik ben een volwaardig volwassene. Ik ben de veertig gepasseerd. Ik heb lachrimpels, her en der wat grijze haren (die ik hartstikke verf) en ik heb niet meer het lijf dat ik als tiener had, maar dat van een vrouw, een moeder zo je wilt. Mega-volwassen dus. Zo zie ik eruit. Maar me echt volwassen voelen…

Ik ben geboren voordat het internet werd uitgevonden en ik weet nog dat je naar een telefooncel moest lopen als je niet thuis was en iemand moest bellen. Ik betaal belastingen. Ik heb een hypotheek. Ik heb een baan en ik zeur over de politieke situatie in ons land en over te dure energierekeningen. Hoe je het ook wendt of keert; ik ben toch echt een volwassene.

Het probleem is, ik wacht nog steeds op het moment dat ik me ook zo ga vóelen.

Volwassen voelen

Ik dacht altijd dat als ik een bepaalde magische leeftijd zou bereiken, ik me dan ook als zodanig zou voelen. Of misschien moest ik een mijlpaal behalen om me zo te voelen. En dus wachtte ik erop toen ik de eerste keer mocht stemmen. Ik wachtte erop toen ik mijn rijbewijs had gehaald. Ik wachtte erop toen ik op mezelf ging wonen. Toen ik mijn eerste baan kreeg. Toen ik ging samenwonen. Toen ik (mede-)huiseigenaar werd. Toen ik moeder werd. Toen ik nog een keer moeder werd. Toen ik ging trouwen… Er komt een dag, dacht ik, dat ik wakker word en dat het voelt alsof papiertechnisch gezien alles in orde is, alsof ik het eindelijk waard ben om serieus genomen te worden.

Hetzelfde gevoel

Maar al die belangrijke mijlpalen gingen voorbij en ik ging gewoon verder met het volwassen leven, maar voelde me niet ineens ‘ouder’ en zelfverzekerder. Ik voelde me hetzelfde als altijd, al had ik dan het roze papiertje op zak, een baby in mijn armen of een bruidsjurk aan.

Geen raad

Natuurlijk zijn er bepaalde tijden waarop ik me zeker zo oud voel als ik ben. Of nou ja, ouder dan een twintigjarige dus. Bijvoorbeeld als ik praat met iemand die is geboren in het jaar dat ik ging studeren. Al voel ik me dan eerder oud dan volwassen.

Soms denk ik dat ik het bijna in de smiezen heb, dat volwassen-gebeuren, maar op dat moment gebeurt er meestal iets waarmee ik me totaal geen raad weet. Een situatie waarvan ik zeker weet dat andere volwassenen wel weten hoe ze die zouden moeten aanpakken. Maar ik dus niet, terwijl ik toch al jaren als ‘volwassene’ door het leven ga. Het idee dat ik het bijna in de vingers heb, wordt dan ook meteen in de kiem gesmoord.

Serieuze gedachten

Misschien komt het wel doordat ik een 40-plus vrouw ben die nog steeds met net zo veel plezier als haar jongste (4) naar Kinderen voor Kinderen kijkt. Misschien doordat ik nog net zo van uitgaan houd als toen ik begin twintig was. Misschien doordat ik het erg leuk vind om LEGO-bouwsels in elkaar te zetten – op sommige dagen lijk ik er meer van te genieten dan mijn kinderen.

Ik stel me zo voor dat andere volwassenen hun koffie drinken (ook al zoiets, ik lust alleen koffie met heel veel melk – kinderkoffie, ik weet ‘t) en ondertussen piekeren over hun leven en dat hun hoofden gevuld zijn met allerlei serieuze gedachten terwijl ze door de krant bladeren. Ze hebben een plan, een doel en een streven, terwijl ik gewoon alles neem zoals het komt, gok hoe ik dat het beste kan aanpakken en vervolgens maar hoop dat het goed gaat.

Onzekere puber

De jaren gaan zo snel voorbij en ja, ik word er niet jonger op, maar het leven gaat me redelijk tot goed af (ik klop dat meteen even af). Het gaat alleen anders dan ik vroeger dacht: ik ben niet die zelfverzekerde volwassene die ik vroeger had bedacht ooit te zijn. Niet dat ik me een onzekere puber voel, hell no. Maar gewoon niet zoals ik had bedacht dat ik zou zijn als volwassene.

Nog steeds dat meisje

Ik ben aan het leren en ik ben aan het groeien. Ik ben absoluut een ander persoon dan toen ik met De Man ging samenwonen zeventien jaar geleden. En een totaal ander mens dan toen ik mijn eerste baby kreeg, ruim acht jaar terug. Maar toch voel ik me soms nog steeds als dat meisje dat met rode wangen en koude handen binnenkwam nadat ze met haar vriendinnen buiten had geschaatst. En niet als die vrouw die de hypotheek betaalt en de soep in alle kommen schept.

Praat je kind niet over gevoelens? Stop dan met praten tegen je kind