Janneke Juffermans Persoonlijke verhalen 17 aug 2021, 20:34

Leestijd: 6 minuten

Columnist Brenda: “Ik ben zo dankbaar dat ik voel dat ik leef”

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 25 – ik luister

Echt het was heerlijk om op een huis te passen zo dicht bij het strand en de bossen. Ik zag er vooraf tegenop om ook weer dagen in mijn eentje door te brengen. Zonder kind of vriend. Zelfs de blaffende hond van mijn vriend wilde ik plots mee nemen om maar niet alleen te hoeven zijn. Vriendinnen leek het heerlijk om weer even alleen in een huis te wonen zonder rekening te hoeven houden met kinderen of een man. Maar opeens zag ik er best tegenop om 5 weken regelmatig (in de weekenden ging ik naar huis)  in een ander huis en andere omgeving te zijn. Ik vond het ook een beetje truttig van mijzelf. Hoezo vond ik dat opeens lastig? Maar het idee dat je geconfronteerd zou kunnen worden met jezelf en al je gedachten vond ik wel een dingetje.

Echt het was heerlijk om op een huis te passen zo dicht bij het strand en de bossen. Ik zag er vooraf tegenop om ook weer dagen in mijn eentje door te brengen. Zonder kind of vriend. Zelfs de blaffende hond van mijn vriend wilde ik plots mee nemen om maar niet alleen te hoeven zijn. Vriendinnen leek het heerlijk om weer even alleen in een huis te wonen zonder rekening te hoeven houden met kinderen of een man. Maar opeens zag ik er best tegenop om 5 weken regelmatig (in de weekenden ging ik naar huis)  in een ander huis en andere omgeving te zijn. Ik vond het ook een beetje truttig van mijzelf. Hoezo vond ik dat opeens lastig? Maar het idee dat je geconfronteerd zou kunnen worden met jezelf en al je gedachten vond ik wel een dingetje.

Maar ik ging en inderdaad de eerste dag was het wennen. En dag twee ook wel een beetje. Ik wilde niet meteen naar mijn nicht rennen die om de hoek woont (nu slaat het zeker helemaal nergens meer op dat ik er tegenop zag?) en eerst op mijzelf kunnen vertrouwen. Want voor mijn gevoel was ik dat een beetje kwijt geraakt door omstandigheden. En dus ging ik wandelen. In een bos. Alleen. Het stond op mijn bucketlist. Ook weer erg truttig denk ik, maar zo alleen in een bos vind ik ook spannend. Maar ik ging en het was inderdaad weer even wennen. Althans niet in het begin hoor. Ik vond de omgeving geweldig mooi en tot mijn geruststelling liepen er twee dames een stuk achter mij en dat vond ik wel een veilig idee.

Opeens had ik door dat de dames er niet meer liepen. Ik keek nog eens goed achterom, maar inderdaad ik hoorde niks meer en ik zag ze ook niet. Toen vond ik het even niet meer zo grappig, want inmiddels liep ik midden in het bos. Niet dat ik bang was dat ik de weg kwijt zou raken, want iedereen kan gele pijltjes volgen, maar zo alleen voelde niet prettig. Het waren mijn gedachtes die meteen met mij aan de haal gingen. Nou heb je geen leuk leven als je achter een boom gaat zitten wachten, totdat er een vrouw voorbij komt die je kan grijpen. Dus dat idee liet ik toch maar snel varen. Maar het was wel alleen. En als je het dan hebt over op jezelf vertrouwen, dan was dit wel het moment.

Ik had het nog nooit gedaan en dacht dat ik het ondanks die gedachten wel kon en dus herpakte ik mijzelf. Op het moment dat ik weer relaxt was en weer kon genieten, kwam ik ook weer mensen tegen die samen of met hun hond liepen te wandelen. Ik passeerde een boerderij waar duidelijk een soort van ponykamp was. Althans ik zag paarden en paardenmeisjes en maakte er een kamp van (het klopte ook bleek later, maar dat terzijde). Voor de boerderij was tot mijn opluchting een groot hek. Het stond namelijk vrij dicht bij een onbewaakte spoorweg overgang en dat vond ik toch een beetje eng voor die meisjes. Zo oud zagen ze er namelijk niet uit. Maar goed dat hek zou ze wel tegenhouden.

Het bleek dat er veel onbewaakte spoorwegovergangen waren. Best gek om die over te steken, want opeens moet je wel zelf goed opletten (i.p.v. dat je door een slagboom wordt gewaarschuwd). Er reden ook veel treinen en het bos lag direct aan de spoorbaan. Toen wist ik nog niet wat ik inmiddels wel weet. Op het moment dat ik al mijn eigen gedachten onder controle had, passeerde ik weer een overgang. Maar het was niet die overgang die mij raakte. Het was het bord dat er naast stond met de volgende tekst:

Ik luister ….
Lijkt je leven uitzichtloos?
Wat je verhaal ook is, ik luister graag.

Een bord van 113 zelfmoordpreventie.

Columnist Brenda: Op vakantie met pubers

Ik vond het zo heftig dit. Het idee dat er dus mensen liepen die hier hun leven beëindigden. Natuurlijk weet je dat dit gebeurt, maar dit bord was zo confronterend. Opeens was het echt. Misschien raakt het mij ook meer dan andere mensen, omdat mijn kind een tijdlang depressief is geweest. Dat was een verschrikkelijke tijd. Godzijdank gaat het weer helemaal goed met hem, maar ik vind het zo verdrietig dat er mensen zijn, waarmee het helemaal niet goed gaat. Die geen uitweg meer zien en vanuit het bos zo het spoor oplopen (en wat dacht je van die machinisten, ook verschrikkelijk). Ik denk trouwens dat geen bord daar tegenop kan, maar je moet wat en iedereen die er baat bij heeft, is er eentje. Maar opeens was mijn wandeling totaal anders.

Later die zomer zag ik ook een bos bloemen aan het spoor liggen en moest ik met mijn vriend (die ook even van de omgeving kwam genieten) ook nog een keer stoppen, omdat de spoorbomen niet meer open gingen en er verderop twee treinen stil stonden. Foute boel dus. Op die plek of een paar stations verderop. En ook dat vond ik weer heel heftig en voelde ik in mijn hele lichaam. Ik werd er echt naar van.

Ik besef dat ik het voorrecht heb gehad om 5 weken in een prachtig omgeving te mogen wonen. En ik heb er ook enorm van genoten. Zelfs van de momenten dat ik alleen was met mijn gedachten. Ik voelde dat ik leefde! En daar mag ik heel erg dankbaar voor zijn. Dat werd mij door het bord weer heel erg duidelijk.

You matter
You are enough
You are loved
You are welcome

113 Zelfmoordpreventie is er voor iedereen, gratis en anoniem
bel 0800 – 0113 of chat op 113.nl

Columnist Brenda: “Heb ik dat echt gedaan? Om je dood te schamen ”