Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen Gisteren, 14:49

Leestijd: 6 minuten

Bo Hanna (30) werd op 4-jarige leeftijd ontvoerd: ‘Er was veel te veel ruimte om het te laten gebeuren’

De afgelopen dagen kwam de ontvoering van twee kinderen uit Dalfsen volop in het nieuws. Gelukkig zijn zij in goede gezondheid weer teruggevonden. Bo Hanna (30) weet hoeveel impact een ontvoering op je leven kan hebben. Hij werd namelijk samen met zijn twee broers op 4-jarige leeftijd ontvoerd door hun vader. Aan J/M Ouders doet Bo zijn verhaal.

“Voor de ontvoering woonden we in Stockholm. De dag van de ontvoering kan ik me, ondanks dat ik zo jong was, nog goed herinneren. Ik denk omdat het een moment met veel impact was. Mijn vader kwam ons ophalen van school en we gingen daarna naar mijn moeder toe. We gingen volgens hem op vakantie, naar zijn familie in Caïro.

Afscheid nemen en ontvoerd

Ik kan me herinneren dat ik tegenover mijn moeder stond en we afscheid namen. Ik begreep niet goed waarom ze niet meeging. Mijn vader was erg gestresst en zocht gehaast naar paspoorten en ik merkte wel dat er onenigheid tussen hen was. Maar je bent nog zo klein, dus je snapt niet goed wat er precies gebeurt.

Er gebeurde die dag sowieso heel veel. Eerst word je opgehaald door je vader en moet je afscheid nemen van je moeder, daarna ging ik voor het eerst vliegen en kwam ik in Egypte aan, waar ik nog nooit was geweest. Dit zijn allemaal heftige dingen op een dag. Sowieso was er een enorme cultuurshock; Zweden en Egypte verschillen natuurlijk enorm van elkaar. Er zijn daar hele andere normen en waarden.

Je moeder is dood

De dag dat ik werd ontvoerd, was de laatste keer dat ik mijn moeder zag. Tot mijn twintigste, toen zag ik haar pas weer. Vanaf mijn vierde woonden mijn broers en ik dus bij mijn vader. Eerst in Caïro en na een half jaar in Nederland. De eerste tijd bleef ik vragen naar mijn moeder, tot mijn vader op een gegeven moment in een soort woedeaanval zei dat zij dood was en dat ik er niet meer naar moest vragen.

Mijn vader was ook gewoon mijn vader, dus je neemt dingen ook van hem aan. Ik kom uit een streng christelijk milieu. Het was geen situatie als bij de kinderen van Ruinerwold, maar mijn vader komt wel in de buurt van religieuze waanzin. Hij verklaarde veel dingen vanuit religie. Zo had hij ons gered van ‘haar’, wie dat dan ook kon zijn en hij wilde ons naar God brengen. Er zat een religieus sausje over het verhaal.

Vragen

Hoe ouder ik werd, hoe meer vragen er kwamen en hoe meer ik ging onderzoeken. Hoewel het voor ons op dat moment normaal voelde, merkte ik wel dat ons leven anders was dan dat van anderen. Andere kinderen hadden bijvoorbeeld een vader en een moeder, ik had alleen een vader. De kinderen stelden mij daar ook wel vragen over, maar dan wist ik ook niet goed wat ik moest zeggen. Dit was ons normaal.

Het er thuis over hebben, was echt een taboe. Het was een onderwerp dat werd vermeden, door mijn vader en door mij en mijn broers. We hebben er ook alle drie een ander soort herinnering aan, dat maakte het ook ingewikkeld. We maakten hetzelfde mee, maar we hadden allemaal een ander verhaal.

Ik was ook bang voor mijn vader. Ik was afhankelijk van hem; voor eten, zorg en begeleiding. Die machtsverhouding was daar heel anders. Ook al was ik het er niet altijd mee eens of begreep ik bepaalde dingen niet, ik had gewoon niet de macht om er tegenin te gaan. Religie speelde dus een grote rol en je hebt een vader die iets mankeert. Maar je houdt ook weer van je vader, dat maakte het ook ingewikkeld.

Omgangsregeling

Mijn moeder probeerde in al die tijd bij ons te komen en een omgangsregeling te krijgen. Zij had gewoon gezag, maar er werd niks mee gedaan. Niemand wist wat hij moest doen. Er is in mijn ogen veel te veel ruimte geweest om het zo ver te laten komen. Omdat mijn vader over de grens was gegaan en niet zo’n beetje ook, werd het alleen maar lastiger voor haar om ons terug te krijgen.

De ontvoering heeft levenslange gevolgen. Nog jarenlang zat ik met vragen als: wat was de band met mijn vader? En met familieleden, die gewoon hadden toegekeken? En dan heb je ook nog je beide broers, die er op hun manier mee omgingen. Dat zette heel veel dingen op scherp en deal je de rest van je leven mee. En de band met mijn moeder? Het blijkt nog altijd ingewikkeld om zoiets in te halen. Ik wist niet meer wie zij was, ik wist niet eens meer hoe ze heette.

Ontvoerd zijn heeft impact op het leven

Het heeft dan ook veel impact op mijn leven en mij als persoon. Tot op de dag van vandaag heb ik nog veel vragen. Mijn broer had schizofrenie en leeft niet meer. Dan vraag je je af: hoe was het als alles anders was gelopen? Was het dan anders geweest? Hij was bijvoorbeeld al vroeg begonnen met blowen en in mijn beleving deed hij dat om de pijn te verzachten. (Bo wil liever niet ingaan op de achtergrond en de dood van zijn broer, red.)

Ook nu als volwassen man heeft de ontvoering nog consequenties. Ik ben er dan wel uit gekomen, maar ik moet hier wel mee leven. Bepaalde klachten die ik soms heb, bijvoorbeeld tanden knarsen, zijn wel het gevolg van de ontvoering. Ik kan er niet van genezen, ik kan alleen proberen om het minder te maken. Eerder had ik echt last van paniekaanvallen, daar heb ik toen hulp voor gezocht.

Geen griezel, maar een ouder

Als ik in de media een bericht zie dat er iemand is ontvoerd, zoals onlangs die kinderen uit Dalfsen, dan denk ik gelijk terug aan de dag van onze ontvoering. Waar anderen misschien denken aan een griezelige man die een kind in een busje meeneemt, weet ik dat het in de praktijk vaak anders gaat. Het is in veel gevallen vaak één van de ouders, die het kind (of de kinderen) misschien wel een leuk uitje of vakantie belooft.

Als ik zo’n bericht zie, vind ik dat gewoon heel erg triest. Triest dat er weer een volwassen persoon is die dat zijn kind, en de andere ouder, aandoet. Wel vind ik het heel goed dat er zo snel een amber alert wordt uitgebracht. Het is alleen maar goed dat het hele land meekijkt, want elke seconde telt. Hoe verder een kind van Nederland weg is, hoe moeilijker het wordt om terug te komen. Het is dus zeker goed dat de autoriteiten daar bovenop zitten.”

Bo Hanna heeft een boek geschreven over zijn ervaringen als kind tijdens de ontvoering. Je vindt zijn boek Baba hier.

Wat kun je als ouder doen als je kind wordt ontvoerd?